Sociale media heeft mijn relatie met mijn kinderen (13 en 16) erg beïnvloed. Opvoeden zoals vroeger in ‘ mijn tijd’ met een goed gesprek en een donderpreek als het mis ging, is door de komst van de smartphone en assecoires erg verandert. Het voelt een beetje als de eerste keer e-mailen met een mailetiquette eind jaren 80.

Het beste is dat te illustreren met een voorbeeld van een conversatie met mijn oudste (puber)zoon. Oud en nieuw:

31 dec 15.35
T: mag ik bij P. Eten?
Ik: nee, je gaat met ons mee naar A. en L.

T: ah, alleen eten.
Ik: nee
T: tjonge, jonge

ik. Het is oud en nieuw, je mag wel een beetje aardig en gezellig zijn.
T: jij ook.

T: ja, als ik niks mag ben ik niet zo aardig en gezellig nee
T: hoe laat moet ik thuis zijn?

Ik: we moeten om 18.15 bij A. En L. Zijn dus kwart voor 6 thuis. Overigens ben je ook niet aardig en gezellig omdat je een puber bent, niet omdat je te weinig mag. Het zal nooit goed genoeg zijn tot je een jaar of 20 bent. Het goede nieuws is dus dat het over gaat.
T: is niet grappig of zo, ik wil gewoon weg jongen niet zo zeuren.
T. Mag P. mee naar A. en L.

Ik: vraag maar aan A. Als we er zijn na het eten.
T: okee (17.15 uur)

Tja wat zeg je wel, wat zeg je niet met Whats app en tegen een puberzoon. Tegenwoordig merken we dat dit medium werkt om contact te houden met de pubers. Ik typ af en toe in mijzelf lachend of geërgerd mijn berichtjes. Het werkt beter dan de telefoon en de onderhandelingen duren korter is mijn ervaring. Met vrienden pingen en chatten ze of dezelfde manier. Belangrijk is de okee aan het einde: we zijn het samen eens geworden. Dat ze dit bij vrienden ook doen is het voordeel van de puberouder. Kennelijk is er een soort automatisme in de communicatie met sociale media geslopen die redelijk direct is maar die ook uitonderhandeld wordt en eindigt met een Okee. Niet dat mijn zoon nu blij was met mij maar dat is het lot van een pubermoeder. Dat redelijk direct, daar heb ik aan moeten wennen. In het begin stuurde ik nog berichtjes met de volgende boodschap: ‘kom nu maar thuis dan bespreken we het’. Fout, fout, de sociale media is de wereld van de jongere en daar wordt alles in opgelost, ook hoe laat je thuis moet komen met je moeder. Het enige waar ik nog aan moet wennen is het voortdurende gezoem van mijn telefoon en de teksten van mijn zoon (die soms denkt dat een moeder niets anders te doen heeft dan te wachten op zijn berichtje) : ‘waarom reageer je niet als ik je wat vraag’?

Ter illustratie: een film over de komst van games en hoe dat onze kijk op boeken heeft verandert of andersom.
[youtube lpet4TJi41A 640 390]